ΑΝΕΛ. Πολιτική κίνηση ή «ασθένεια»;

Του Ανδρέα Ζαμπούκα 

Οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» είναι ένα κόμμα που προέκυψε μέσα από την δίνη της μνημονιακής κρίσης. Κέρδισε το εκλογικό ποσοστό του κινούμενο στο ίδιο μήκος κύματος με την Χρυσή Αυγή και τον ΣΥΡΙΖΑ και ταυτίζοντας την «ιδεολογία» του με την ψήφο διαμαρτυρίας των πολιτών. Στην ουσία, αυτοπροσδιορίστηκε ως αντισυστημικός πολιτικός φορέας ερεθίζοντας ακόμα περισσότερο τα «ταπεινά ένστικτα» των ψηφοφόρων του που αναζητούσαν έναν νέο αξιακό κώδικα στις επιλογές τους.

Ως εδώ, όλα καλά. Συνηθίζεται άλλωστε σε τέτοιες συνθήκες μαζικής κατάπτωσης της κοινωνίας να αναδύονται μικροί και μεγάλοι «σωτήρες» από το πουθενά. Εκείνο όμως, που προξενεί τρομερή εντύπωση είναι η κοινωνική, η αισθητική και γιατί όχι, η «ανθρωπολογική» υπόσταση των στελεχών του. Γιατί στην προσπάθεια να εντοπίσει κανείς, κοινά χαρακτηριστικά, δεμένα γύρω από την αντισυστημική και αντιμνημονιακή τους διάθεση, διαπιστώνει περίεργες αντιφάσεις.

Με αφορμή την πρόσφατη δήλωση του Κώστα Ζουράρι, που προσδιόρισε ως παιδική ασθένεια, το ζήτημα της αλλαγής φύλου, μπορεί κανείς να προβληματιστεί για πολλά. Το να παρομοιάζεις ας πούμε, από τη θέση του υφυπουργού Παιδείας, την ομοφυλοφιλία στην εφηβεία, με παιδικό διαβήτη… σημαίνει δύο πράγματα: