ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΜΗΣ

Γράφει ο Χρίστος Γούδης

Το πρόσφατο (Οκτώβριος 2022) ειδικό τεύχος του γαλλικού περιοδικού Sciences Humaines (Ανθρωπιστικές Επιστήμες) με τίτλο «Qu’ est-ce que L’ AMOUR» είναι αφιερωμένο στη διερεύνηση του «τι είναι η Αγάπη», αποδίδοντάς την τελικά, παρά την πολυμορφία των εκφάνσεών της, στην ανθρώπινη επιθυμία για θετική αναγνώριση από τους άλλους. Έτσι ένιωσα επιτέλους ότι  κάποιοι με αγαπούν, αν κρίνω από την συχνότητα με την οποία με σταματούν, κατά τους συνήθεις περιπάτους μου πέριξ της Ακροπόλεως, άγνωστοι άνθρωποι, νέοι και ώριμοι, που μου εκφράζουν την συμπάθειά τους. Όντως περίεργο για έναν άνθρωπο σαν κι εμένα που το συντηρητικό πολιτικό κατεστημένο τον εντάσσει στους «ακραίους», ενώ το αριστερό ιερατείο τον αποκαλεί, λίγο-πολύ ανοιχτά, «φασίστα»!

ΠΡΟΣΔΟΚΩ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΝΕΚΡΩΝ (ΚΑΙ ΖΩΗ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ)

γράφει ο Χρίστος Γούδης

Πριν από πολλά χρόνια, απέδωσα μέσα από τον ποιητικό λόγο την έλευση της παγκοσμιοποίησης, της βίαιας δηλαδή επιβολής ενός παγκόσμιου φυλετικού μίξερ στον πλανήτη, όπου η ανθρώπινη ταυτότητα, το ανθρώπινο φύλο, η ανθρώπινη ιδιοπροσωπία και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια καταπατήθηκαν, πολτοποιήθηκαν για την ακρίβεια, στο όνομα ψευδεπίγραφων φιλελεύθερων ιδεών και μιας απατηλής δημοκρατίας, στο  όνομα της υπέρβασης των παραδοσιακών αξιών, που  κατά τους αρχιτέκτονες της κυνικής κοινωνικής μόχλευσης αποτελούσαν τροχοπέδη στο δικό τους όνειρο.  Ώ της θρασύτητας και της υποκρισίας! Διότι, το δικό τους όνειρό ήταν ο δικός μας εφιάλτης.

TURK AEGEAN (ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΤΗΣ ΜΟΓΓΟΛΟΕΙΔΟΥΣ ΙΔΙΩΤΕΙΑΣ)

γράφει ο Χρίστος Γούδης

Υπουργοί και υπουργίνες του Τουρισμού, του Πολιτισμού και της Ανάπτυξης, και λοιποί λαύροι ταύροι και μαινόμενες αγελάδες εν υαλοπωλείω, των λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων.

«Αχός βαρύς ακούγεται, πολλά ντουφέκια πέφτουν» για την τουριστική καμπάνια της γείτονος χώρας να προβάλλει τα παραθαλάσσια θέρετρα των μικρασιατικών ακτών της, που όντως βρέχονται από το Αιγαίο, χρησιμοποιώντας στα αγγλικά τον όρο «το Τούρκικο Αιγαίο». Δικαίωμά τους, γούστο τους και καπέλο τους. Αντί να χαρούμε που ακόμα και οι Τούρκοι αναγνωρίζουν ότι για να τσιμπήσουν κανένα τουρίστα παραπάνω θα πρέπει να προβάλλουν την ελληνική γλώσσα  («Αιγαίο») και τον ελληνικό αιγαιακό πολιτισμό, ως μαγνήτες,  για να επισημάνουν ότι δεν είναι μόνο η Ελλάδα που έχει ελληνικές αρχαιότητες και πανέμορφα νησιά, που τόσο λατρεύουν οι τουρίστες, αλλά ότι και αυτοί, παρά το ότι είναι Τούρκοι, έχουν πανέμορφα και ιστορικά παράλια γεμάτα από ελληνικές αρχαιότητες, κάτι σαν «ελάτε και σ’ εμάς ρε παιδιά, δεν κατουρήσαμε στο πηγάδι, θα δείτε Πέργαμο, Σμύρνη, Έφεσο, Μίλητο, Αλικαρνασσό και άλλα και άλλα αρχαιοελληνικά μνημεία», αρχίσαμε να διαμαρτυρόμαστε γιατί βάλανε και το τουρκοεπίθετο μπροστά από  την «καθ’ ημάς θάλασσα». Τούρκικα είναι πλέον τα πάλαι ποτέ μικρασιατικά μας παράλια, σε τί μας ενοχλεί αυτό, τη στιγμή μάλιστα που σύμπας ο πολιτικός μας κόσμος μάς έχει φλομώσει με το «δεν διεκδικούμε τίποτα»;

Συνέντευξη του Χρίστου Γούδη στον Αλέξανδρο Καρρά και τον Τρίτο Δρόμο

Ο κύριος Χρίστος Γούδης δεν χρειάζεται συστάσεις. Έχει ένα τεράστιο συγγραφικό έργο με φιλοσοφικό, ιστορικό και πολιτικό περιεχόμενο. Οι εύστοχες παρατηρήσεις και η κριτική του ματιά γύρω από τα τεκταινόμενα που απασχολούν και επηρεάζουν δραματικά την καθημερινότητά μας, είναι πάντοτε πολύ χρήσιμα και σημαντικά. Στην συνέντευξη που ακολουθεί, την οποία έδωσε στον Αλέξανδρο Καρρά για τον Τρίτο Δρόμο, μας δίνει απαντήσεις για όλα. Για το χθες, το σήμερα και το αύριο της Ελλάδος και του ελληνικού εθνικισμού.

Διαβάστε παρακάτω τη συνέντευξη…

Συνέντευξη του Χρίστου Γούδη στον Αλέξανδρο Καρρά και τον Τρίτο Δρόμο – ΤΡΙΤΟΣ ΔΡΟΜΟΣ (tritosdromos.gr)

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ

«ΤΟΥ ΔΕ ΠΟΛΕΜΟΥ ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΟΥ ΜΕΝΕΤΟΙ»

γράφει ο Χρίστος  Γούδης

Η Ελλάδα είναι μια μικρή σε έκταση και σε πληθυσμό χώρα, γεγονός που μας επιτρέπει πρακτικά να γνωριζόμαστε όλοι μας. Όσοι ενδιαφέρονται για να μάθουν το τι πράγματι συμβαίνει σε ένα πεδίο, έχουν τον τρόπο και τις γνωριμίες να το μάθουν. Από αυτή την άποψη, όλοι όσοι έχουν γνώση της εσωτερικής δυναμικής των Ενόπλων μας Δυνάμεων είναι απολύτως βέβαιοι ότι μια πολεμική σύγκρουση σήμερα με την Τουρκία θα αποβεί νικηφόρα και θα μας γεμίσει με εθνική υπερηφάνεια.

Όμως, και εδώ υπάρχει ένα μεγάλο «όμως». Και δεν αναφέρομαι στο αίμα που θα χυθεί, ούτε στις υλικές καταστροφές, ούτε στην οικονομική δυσπραγία που θα ακολουθήσει, ούτε και στο ότι θα αποτελέσει την απαρχή ενός μακροπρόθεσμου φαύλου κύκλου πολεμικών περιπετειών. Αναφέρομαι στο γεγονός ότι η περίπλοκη διεθνής εξάρτηση από υπέρτερες δυνάμεις του κόσμου τούτου μπορεί να καταστήσει την όποια νίκη μας άσφαιρη. Να σας θυμίσω ότι οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις επανειλημμένα κατά τον 20^ο αιώνα υπήρξαν νικηφόρες, και πολλές φορές εισήλθαν, κατέλαβαν, και απελευθέρωσαν την Βόρειο Ήπειρο, και παρ’ όλα αυτά η Βόρειος Ήπειρος παραμένει εγκλωβισμένη στην σημερινή Αλβανία.

ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ

γράφει ο Χρίστος Γούδης     

Η κρισιμότητα της κατάστασης με την Τουρκία, μέσα σε ένα σκηνικό γενικευμένης διεθνούς αναταραχής, επιβάλλει την κατάθεση απόψεων των νοημόνων Ελλήνων οι οποίοι, συνειδητοποιώντας την εθνική τους υποχρέωση, προσπαθούν, στον βαθμό των δυνατοτήτων τους και του βεληνεκούς των απόψεών τους, να αναλύσουν τα πραγματικά δεδομένα και να προτείνουν τρόπους αντιμετώπισής της. Στα πλαίσια αυτά δεν χωρούν συναισθηματισμοί, άναρθρες κραυγές αγανάκτησης, και εθελουσία τύφλωση μπροστά στο μέγεθος του προβλήματος και των συνακόλουθων συνεπειών που μπορεί να έχει.

Η προσπάθεια από μεριάς της κυβερνώσας πολιτικής ηγεσίας προς αποφυγή του πολέμου με την γείτονα, πέραν των όποιων διπλωματικών προσπαθειών οι οποίες καλώς γίνονται αλλά ακολουθούν τον νόμο της φθίνουσας απόδοσης (law of diminishing returns), της ολοένα δηλαδή μεγαλύτερης προσπάθειας με ολοένα μικρότερα αποτελέσματα, συνίσταται στην απόλυτη πρόσδεση της συμπεριφοράς της χώρας μας στις επιταγές των ΗΠΑ και των λοιπών συνοδοιπόρων τους. Θα κάνουμε ότι μας λένε να κάνουμε, χωρίς μεμψιμοιρίες, με την ελπίδα ότι, είτε θα αποθαρρύνουν την σχεδιαζόμενη τουρκική εισβολή, είτε θα προστρέξουν με δυναμικό τρόπο στην αντιμετώπισή της. Ρεαλισμός ή ραγιαδισμός; Η απάντηση δεν είναι απλή, απαιτεί συζήτηση.

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΑ ΠΡΟΘΥΡΑ ΝΕΥΡΙΚΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ

Γράφει ο Χρίστος  Γούδης

Δεν πρόκειται για την γνωστή ταινία του 1988, του ταλαντούχου Ισπανού σκηνοθέτη Πέδρο Αλμοντόβαρ  (Mujeres al borde de un ataque de nervios), αλλά για τους ατάλαντους πολιτικούς παλιάτσους της εποχής μας, αλλότριους και ημέτερους. Για όσους παρακολουθούν τα άρθρα μου, τους θυμίζω ότι εννέα (9) μέρες πριν να ξεσπάσει η ρωσική στρατιωτική επιχείρηση στην Ουκρανία (24 Φεβρουαρίου 2022), σε άρθρο μου με τίτλο HOMO STULTUS EUROPEUS (Ο ΕΥΡΩΒΛΑΞ ΑΝΘΡΩΠΟΣ) ανέφερα μεταξύ άλλων και τα ακόλουθα:

«Στις μέρες μας απίθανα πράγματα βλέπουν τα μάτια μας κι ακούν τ’ αυτιά μας. Ανοίγουμε την τηλεόραση  για να πληροφορηθούμε τί στο διάβολο τελικά γίνεται στην μείζονα Σλαβονία (μια εθνοτικά εμφύλια διένεξη, σαν να λέμε – mutatis mutandis –  μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου), και βάζουμε ξαφνικά στο σπίτι μας μια χορεία αμερικάνων με πρωτοστάτη τον πρόεδρό τους, που δίνει την εντύπωση ενός πάσχοντος τουλάχιστον από προϊούσα μορφή αλτσχάϊμερ, υποβασταζόμενο, λεκτικά και πνευματικά, από μια πλειάδα επισήμων εκπροσώπων της άνοιάς του, αναλυτών μιας όζουσας διεθνούς κρίσεως, διαλυτών πάσης λογικής και φρόνησης, και επιτετραμμένων να εκστομίζουν ανεπίτρεπτα πράγματα σε ένα κοινό ευρωχαχόλων, συμπεριλαμβανομένων των λιλιπούτειων ηγετών της γηραιάς κυρίας, που αν είχε λίγη συναίσθηση του εαυτού της, και μια στοιχειώδη ντροπή επάνω της για την κατάντια της, θα έπρεπε να αυτοαποκαλείται πλέον, όχι Ευρώπη, αλλά Εντρόπη.

ΤΑ ΤΥΜΠΑΝΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

γράφει ο Χρίστος  Γούδης  

Η σοβαρότητα της κατάστασης, τόσο αναφορικά με τον πόλεμο  στην Ουκρανία όσο και με έναν πιθανολογούμενο Ελληνοτουρκικό πόλεμο, με αναγκάζει να προβώ σε μία κατά το δυνατόν ψύχραιμη και «αντικειμενική» εκτίμηση των γεγονότων, μακράν της συνήθους χιουμοριστικής διάστασης με την οποία εμπλουτίζω τα άρθρα μου για να απαλύνω τον ζόφο των δρώμενων, έξω από και μέσα στην πατρίδα μας.

Στην μεγάλη εικόνα, η Ρωσία σε σύντομο χρονικό διάστημα, και παρά την στρεβλωτική προπαγάνδα των δυτικών, θα καταστεί κυρίαρχη του Ντονμπάς. Όπως όμως εξελίχθηκαν τα πράγματα, το πρόβλημά της είναι ότι μέχρι στιγμής δεν δίνει την εικόνα μιας πραγματικά μεγάλης δύναμης στο διεθνές σκηνικό. Αυτή η ιστορία αν τελειώσει μόνο με την ρωσική ενσωμάτωση του Ντονμπάς, θα πλήξει καίρια την εικόνα της ως κυρίαρχης δύναμης στον πλανήτη.