ΠΑΤΡΙΩΤΗ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΣΕ ΚΑΛΕΙ!!!

Στόχος του παρόντος κειμένου είναι να καταδείξει την αναγκαιότητα για ποιο λόγο το πραγματικό «πατριωτικό κίνημα» πρέπει να ξυπνήσει και να δράσει!! Η οικονομική κρίση αποτέλεσμα της πολιτικής και πολιτισμικής αλλά και κρίσης αξιών είναι το επιστέγασμα εκείνης της οικονομικής σχολής που πρεσβεύει το δόγμα του τέλους της εποχής των Εθνών και την αρχή της Παγκοσμιοποίησης κάτι το οποίο έχει αρχίσει να γίνεται έκδηλα ορατό αμέσως μετά την ένταξη της Ελλάδος στην Ε.Ε. και σήμερα πλέον έχει πάρει την μορφή της νομιμότητας καθώς πλέον από τα δύο στα τρία νομοσχέδια περιλαμβάνουν διατάξεις που πρεσβεύουν το μοντέλο παγκόσμιας διακυβέρνησης και αλλοιώνουν την εθνική υπόσταση των κρατών αλλά και των πολιτών που μέχρι σήμερα για αιώνες απολάμβαναν την ιδέα της διαφορετικότητας μέσα από την κλασσική έννοια του όρου «ΕΘΝΟΣ»

Στο άρθρο 10 της Συνθήκης της Λισαβόνας αναφέρει ξεκάθαρα τον ρόλο των μελών – κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την συμβολή των ίδιων των κρατών στην πορεία για την ολοκλήρωση της Παγκοσμιοποίησης και την συνεισφορά των πολιτικών δυνάμεων σε όλα τα κράτη – μέλη. Η δημιουργία Κεντρικής Τράπεζας, ενιαίου νομίσματος, ενιαίων κανόνων για το εμπόριο και τις μετακινήσεις, οι επιδοτήσεις και μια σειρά από δαπάνες για την κοινωνική πρόνοια αφενός μεν δημιουργούν μια επίπλαστη ασφάλεια για τους πολίτες κάθε κράτους –μέλους αφετέρου δε αφαιρούν από τους ίδιους, βασικές αξίες της ελευθερίας της σκέψης, της δημοκρατίας ακόμη και του ανταγωνισμού καθώς οι αποφάσεις που λαμβάνονται αφορούν την γενική αρχή και όχι την ιδιομορφία που μπορεί να παρουσιάζει κάθε κοινωνία ξεχωριστά.

Το μίξερ αυτής της ιστορίας αναδεικνύει τον πατριωτικό χώρο ως τον καλύτερο πρεσβευτή για την προστασία των προαναφερόμενων αξιών και που αυτές δημιουργούνται και ολοκληρώνονται μέσα από την παιδεία, την ασφάλεια, τις κοινωνικές παροχές, το εμπόριο και τις συναλλαγές κάθε κράτους στοιχεία που αφορούν εν γένει την ίδια την οικονομία αλλά και την ίδια πολιτική υπόσταση που έχει κάθε κράτος.

Κανένα κράτος δεν μπορεί να μετατραπεί σε Γερμανία και κανένα κράτος δεν μπορεί να εξαγάγει βαριά βιομηχανία όπως η Γερμανία και εδώ ακριβώς γεννιέται ο προβληματισμός γιατί να τρέχει μια κοινή πολιτική όταν αυτή αφορά την διασφάλιση κεντρικών επιλογών και όχι επιλογές των κυβερνήσεων εντός του πεδίου διαχείρισης της εξουσίας που επιβάλλουν ακόμη και μέσα από τη συναίνεση των ίδιων των λαών!!

Η απάντηση στη θηριωδία της απαρχής της παγκοσμιοποίησης είναι μια διαρκή διαπραγμάτευση με τους παγκόσμιους και διεθνής οργανισμούς για τα απαράγραπτα δικαιώματα των ίδιων των πολιτών και  η υποχρεωτική αφύπνιση εκείνων των φορέων, οργανώσεων και κινημάτων πολιτών τα οποία πρεσβεύουν τον «πατριωτισμό» και μάλιστα εκείνον ο οποίος κατ ΄ ανάγκη δεν μπορεί να μετατραπεί σε πολιτικό μόρφωμα αστικού τύπου.

Η μεγάλη διαφορά στον πολιτικό «πατριωτισμό» και τον κοινοβουλευτικό «πατριωτισμό» είναι ότι η σύγχρονη αστική δημοκρατία στηρίζεται σε κανόνες δημοσιονομικού επεκτατισμού ενώ το πατριωτικό κίνημα έχει την αφετηρία του από την ασφάλεια πρωτίστως των εθνικών συνόρων και ακολούθως των εθνικών ιδεών!!

Στην Ελλάδα αυτό το βίωσαν οι Έλληνες την δεκαετία Ελευθερίου Βενιζέλου με το όραμα του «η Ελλάς των τριών ηπείρων και των πέντε θαλασσών….» Μια εποχή όπου η μηχανή ηρώων με υψηλό πατριωτικό σθένος έφτανε και περισσεύει για έναν λαό που πάλευε για την ανάπτυξη του αλλά και την θεμελίωση του ζωτικού του χώρου ακόμη και από τοπικούς πολέμους. Μια εποχή όπου μεγαλούργησαν ο Ίωνας Δραγούμης, ο Παύλος Μελάς και δεκάδες άλλοι πατριώτες οι οποίοι σήμερα χλευάζονται από ομάδες ανθρώπων οι οποίοι προσπαθούν πίσω από την ιδεολογία της αριστεράς να αναδείξουν έναν ανύπαρκτο μιλιταρισμό.

Στην Ελλάδα λοιπόν του 21^ου αιώνα δεν συμβαίνει τίποτα από όλα τα παραπάνω αλλά και τίποτα δεν θυμίζει τα παραπάνω. Οι γεωστατικές, γεωπολιτικές ισορροπίες, η σύγχρονη κοινωνική οικονομία και η διπλωματία έχουν αναγάγει την πολιτική σε πολιτική διαχείρισης και αναδιανομής του πλούτου και όχι της έννοιας του Έθνους και των παραγόμενων από αυτό μέσων παραγωγής και πλούτου. Συνέπεια των ανωτέρω να οδηγούμαστε στο τέλος του Εθνικού κράτους τόσο αναίμακτα όσο δεν μπορεί να κατανοήσει ο πολίτης την καθημερινότητα του. Επιβάλλεται λοιπόν περισσότερο από ποτέ σήμερα η ανασυγκρότηση του «πατριωτικού» χώρου όχι του κομματικού πατριωτισμού αλλά εκείνου που θα θέσει στόχους, οργάνωση και ένα πλάνο που θα συγκρατεί της δυνάμεις της θολοκουλτούρας και του προοδευτισμού έναντι του ηθικού πλεονεκτήματος που έχει η ίδια η γη η πατρίδα κάθε πολίτη ξεχωριστά.

Ο έλεγχος των τραπεζών μέσα από μια Κεντρική Τράπεζα και οι αποφάσεις ενός οργάνου κεντρικού όπως αυτό που εδρεύει στις Βρυξέλλες επί της ουσίας δεν βοηθά κανένα κράτος να αναπτυχθεί αντιθέτως σαρώνει κάθε μορφή πατριωτικού αισθήματος το οποίο ακόμη και μέλη κόμματων της αστικής πάλαι ποτέ δημοκρατίας χρησιμοποιούν κατά το δοκούν τον πατριωτισμό ενός λαού….

Δεν είναι λίγες οι φορές που Υπουργοί και βουλευτές τον επικαλούνται ακόμη και από το βήμα της βουλής γιατί γνωρίζουν ότι πίσω από τα νούμερα και τους αριθμούς υπάρχει και το συναίσθημα. Με τη ρήση ότι πληρώνοντας οι πολίτες τους φόρους τους είναι πιο πατριώτες την ίδια ώρα που οι ολιγάρχες αλωνίζουν την οικονομία κάθε χώρας.

Τις τέσσερις δεκαετίες της μεταπολίτευσης χτίστηκε μια ομερτά εις βάρος του πατριωτικού χώρου καθώς οι νεοσύστατες πολιτικές δυνάμεις του κοινοβουλίου σε συντεταγμένη γραμμή με τα μέσα ενημέρωσης, την ακαδημαϊκή κοινότητα και μερίδα των βιομηχάνων ή ολιγαρχών της χώρας έχτισαν την άμυνα τους πάνω στην ιδεοληψία της κακής επταετίας απλά και μόνο για να μπορούν να κατασπαράξουν ότι ζωντανό και παραγωγικό έχει μείνει σε αυτή την χώρα. Ποτέ όμως δεν θα καταλάβουν ότι κάποτε οι πόροι τελειώνουν κι επειδή ήθελαν τον λαό σε ύπνωση έφτασε η ώρα του ταμείου. Η ώρα του ταμείου έφτασε όμως και από τους γνήσιους πατριώτες οι οποίοι πάνω από όλα θα βάλουν την Ελλάδα και μετά τις προσωπικές τους φιλοδοξίες.

Ο πατριωτικός χώρος στην Ελλάδα που έχει αλωθεί από τα κοινοβουλευτικά κόμματα σε όλο το φάσμα τους, μετά από μελέτες που έγιναν σε διάφορα ινστιτούτα της Γαλλίας και της Βρετανίας στα τέλη του ’90  αγγίζει ένα ποσοστό της τάξης του 16-19% ποσοστό ικανό να παίξει ακόμη και σημαντικότατο ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις της χώρας. Ωστόσο τα κόμματα που χρεοκόπησαν την χώρα με λογικές «διαιρεί και βασίλευε» έχουν καταφέρει να διασπάσουν τον πατριωτικό χώρο και να δώσουν την δυνατότητα σε αρχηγίσκους – ομαδάρχες να αυτοπροβάλλονται χωρίς να έχουν την συγκατάθεση μεγάλης μερίδας πολιτών.

Αυτό το ίδιο το πρόβλημα επεκτάθηκε και στην εποχή των μνημονίων καθώς γεννήθηκε ένας μεγάλος αριθμός πατριωτικών κινημάτων τα οποία όμως δεν είχαν και δεν θα έχουν ποτέ κυβερνώσα λογική γιατί άλλο πράγμα η ιδεολογία και άλλο πράγμα ο κοινοβουλευτισμός. Αποτέλεσμα αυτού του προβλήματος είναι το ίδιο το σύστημα να «γεννά» πολιτικούς και ιδεολογήματα που να μπορούν να παρασύρουν τον πατριωτικό χώρο και τα μέλη του στα κελεύσματα της κοινοβουλευτικής απραξίας και μοντέρνας επικοινωνιακής τακτικής. Οι πέντε εν ενεργεία πολιτικοί όχι κατ’ ανάγκη μέλη σήμερα μέλη του Κοινοβουλίου που έχουν παίξει σημαντικότατο ρόλο για την διάσπαση του πατριωτικού χώρου ανεξάρτητα αν ο στόχος που εμφάνιζαν ήταν η συνένωση του πατριωτικού χώρου και έχουν μεγάλη ευθύνη ίσως και μεγαλύτερη από αυτούς που εμπλέκονται σε οικονομικά σκάνδαλα είναι παράδειγμα προς αποφυγή. Για την ιστορία, κι επειδή στόχος του παρόντος κείμενου είναι να καταδείξει την αφύπνιση και όχι να κατηγορήσει πολιτικές και πρακτικές που εφάρμοσαν αυτοί που καθημερινά ασχολούνται με το τέλος του δόγματος της ιδέας του πατριωτισμού θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε τα πρόσωπα αυτά με την κεντρική τους επιλογή και όχι από το σύνολο των πεπραγμένων τους.

Γιώργος Καρατζαφέρης

Πρώτος στον χορό αυτής της ιστορίας που πονάει είναι ο Πρόεδρος του ΛΑΟΣ κ. Γιώργος Καρατζαφέρης ο οποίος αφενός είναι ο πρώτος αρχηγός που κατάφερε να κάνει οργανωμένο κοινοβουλευτικό σχήμα που να εκπροσωπεί τον πατριωτικό χώρο ακόμη και σε ποσοστό 6% στο Ευρωκοινοβούλιο, ωστόσο όμως προδόθηκε αρχικά από τον προσωποπαγή χαρακτήρα της πολιτικής του και αφετέρου στις δύσκολες μέρες του 2009 προτίμησε την λογική των ισχυρών και όχι την δυναμική της μάζας του λαού που τον πίστευε ως εκείνη την χρονική περίοδο. Για τον Πρόεδρο του ΛΑΟΣ χάθηκε η ιστορική στιγμή να γίνει ακόμη και Πρωθυπουργός με τις φήμες να λένε ότι αν και ήθελε να γίνει ποτέ του δεν εμπιστεύτηκε ανθρώπους του πατριωτικού χώρου αλλά ανθρώπους του συστήματος…

Πάνος Καμμένος

Στον ίδιο βηματισμό αλλά πολύ χυδαία ακολούθησε ο Πάνος Καμμένος ο οποίος χρησιμοποιώντας την Εθνική Αντιπρόταση και ένα κείμενο μνημειώδες με την διακήρυξη των Ανεξαρτήτων Ελλήνων κατάφερε να συγκροτήσει τον πατριωτικό χώρο δημιούργησε όμως ένα κλειστό μαγαζάκι για να διορίσει δεκάδες μπλόγκερ και άλλους τόσους δικούς του για να μπορεί ο ίδιος όχι να σώσει την χώρα αλλά να γίνει Υπουργός!! Η απογοήτευση δεκάδων χιλιάδων ψηφοφόρων από την «κωλοτούμπα» Π. Καμμένου θα αποτελεί στο μέλλον εκπόνηση πτυχιακής εργασίας για το πώς μπορεί να απογοητευτεί μια τόσο μεγάλη μάζα ψηφοφόρων χωρίς να διαλυθεί ένας πολιτικός φορέας.

Νίκος Μιχαλολιάκος

Ο τρίτος πολιτικός σε αυτήν την ιστορία καπηλείας του πατριωτικού χώρου αφορά τον Γραμματέα της Χρυσής Αυγής κ. Ν. Μιχαλολιάκο ο οποίος τουλάχιστον σε επίπεδο ιδεολογίας μπορεί να καλύπτει τις επιταγές του πατριωτικού χώρου ωστόσο όμως οι άνθρωποι της Χρυσής Αυγής έχουν καταστεί οι κατάλληλοι τροφοδότες του συστήματος ώστε αυτό να αμύνεται στην πολιτική των άκρων. Η κοινοβουλευτική παρουσία της Χρυσής Αυγής δίνει πόντους στο ίδιο αυτό σύστημα και η παγίδευση – φαλκίδευση χιλιάδων ψηφοφόρων ως νεο-ναζί είναι το πιο ατυχές επιχείρημα όλων των κοινοβουλευτικών δυνάμεων που είναι σήμερα στην Βουλή. Αν παρατηρήσει κανείς τις μετακινήσεις ψηφοφόρων από τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ σχεδόν το 80% των ψηφοφόρων της κόμματος Μιχαλολιάκου προέρχονται από αυτά τα ίδια κόμματα που απέτυχαν οι πολιτικές με αποτέλεσμα την φτωχοποίηση ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού το οποίο ενσωματώνει κακώς ένα πολύ κακό τρίπτυχο μεταξύ ιδεολογίας – οικονομικής καταστροφής και κομματοκρατίας και όλων μαζί επί σκεπή την αγανάκτηση. Ο κύκλος των πέντε πολιτικών περιλαμβάνει και έναν πρώην πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά ο οποίος αφενός μεν ακολούθησε την λογική Αβέρωφ ενός γνήσιου πατριώτη και την παγίδευσε στα όρια της λαϊκής δεξιάς και της υφαρπάζουσας νομενκλατούρας της ανάπτυξης. Ο πνευματικός ηγέτης του Αντώνη Σαμαρά υπηρέτησε τον πατριωτισμό σε τέτοιο βαθμό που ο Μεσσήνιος πολιτικός αιχμάλωτος συμφερόντων τύπου SIEMENS και δεσμευμένος στην Ευρωπαϊκή πορεία του κόμματος δεν μπορούσε ποτέ να φέρει εις πέρας αποτελέσματα για τον εν γένει πατριωτικό χώρο καθώς το μόνο του μέλημα ήταν η συμπλήρωση εκείνου του ποσοστού δυνάμεων κοινοβουλευτικής πρωτιάς όχι όμως και να υπηρετήσει βασικές αρχές του δόγματος άμυνας του πατριωτικού χώρου. Απέτυχε και αυτός γιατί παραδόθηκε στο έλεος της παράδοσης της Εθνικής κυριαρχίας που είναι η απόλυτη «κόκκινη γραμμή» για κάθε πατριώτη.

Νότης Μαριάς

Κλείνουμε με τους πολιτικούς με μία έκπληξη που λίγοι περιμένουν. Πρόκειται για τον Ευρωβουλευτή Ν. Μαριά τον Καθηγητή προερχόμενο από το ΠΑΣΟΚ και βασικό συνομιλητή ομάδες και τα κινήματα της πλατείας στα οποία δημιούργησε «θετική αύρα» αλλά τα παρέσυρε στον βωμό του κοινοβουλευτισμού μέσω της συμμετοχής του ως υποψηφίου βουλευτή αρχικά με τους ΑΝΕΛ ενώ στη συνέχεια εμφάνισε ένα υπό προσωπική ευθύνη Κίνημα Αντιμνημονιακών Πολιτών!! Ακόμη και σήμερα η θεματολογία του Ευρωβουλευτή προδίδει σχηματικά ότι ασχολείται με θέματα που απασχολούν τον πατριωτικό χώρο όπως το «κατοχικό δάνειο» έχει ο ίδιος στο βάθος του μυαλού του την επόμενη θεσμική του παρουσία η οποία του λύνει από τη μια βιοποριστικές του ανάγκες και από την άλλη τον κρατάει ζωντανό ώστε να μπορεί να παρεμβαίνει πολιτικά στα διάφορα γεγονότα που συμβαίνουν στην πολιτική σκηνή του τόπου.

Μια άλλη μεγάλη αίτια της διάσπασης του πατριωτικού χώρου είναι μια σειρά από την δημιουργία μικρών κομμάτων, οργανώσεων, κινημάτων τα οποία χωρίς οργάνωση, χωρίς το απαιτούμενο κεφάλαιο και χωρίς προβολή που το μόνο που καταφέρνουν είναι να ορθώνουν κεφάλι σε έναν περιορισμένο αριθμό ψηφοφόρων οι οποίοι όταν φτάνουν στην κάλπη τελικά ψηφίζουν κάποιο από τα υπάρχοντα κόμματα και όχι κάποιο καινούργιο ή μη δοκιμαζόμενο στα πράγματα πολιτικό φορέα. Η ευθύνη των κινημάτων αυτών είναι το ίδιο κατακριτέα με τους εκπροσώπους του παλαιού συστήματος γιατί φαίνεται ότι χρησιμοποιούν και μια γλώσσα που δεν πουλάει στις επιταγές – ανάγκες του σημερινού ψηφοφόρου. Η λογική παραγωγής της αγροτικής γης ή η έννοια της λογικής εθνικού νομίσματος δεν απαντάνε στην πραγματικότητα στα προβλήματα της εποχής καθώς αυτά έγιναν αντικείμενο για πραγματική συζήτηση από την ημέρα που υπεγράφη το πρώτο μνημόνιο και άρχισαν οι πρώτες περικοπές. Για παράδειγμα το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης στις αρχές του 2009 άγγιζε μόνο το 3% του ενεργού πληθυσμού της χώρας ενώ σήμερα κάθε κίνημα που γεννιέται έχει ένα πολύ μεγάλο μέρος της ρητορείας του αφιερωμένο σε ένα θέμα που αγγίζει σχεδόν ακόμη και την διάσπαση της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Γεννιέται λοιπόν έτσι η ανάγκη σύσσωμος ο «πατριωτικός» χώρος αυτός που δεν έχει εγκλωβιστεί στις πρακτικές των αστικών κοινοβουλευτικών κομμάτων να ανδρωθεί και με επικοινωνιακά τεχνάσματα από τα οποία θα απορρέει το Εθνικό Δίκαιο, η αφύπνιση και η ανάταξη της χώρας να δημιουργηθεί μια πανστρατιά πατριωτικών δυνάμεων οι οποίες αποκλειστικά δεν θα είναι μόνο εκπροσωπούμενες από έναν αριθμό βουλευτών στη Βουλή των Ελλήνων αλλά θα συμμετάσχουν οι ίδιοι σε αυτήν περιβόητη διαπραγμάτευση με τους δανειστές και φυσικά με έναν απαράβατο όρο «την Ελλάδα μας θέλουμε κι ας τρώγουμε πέτρες»!!!!

*Πτυχιούχου Πολιτικών Επιστημών

    Παντείου Πανεπιστημίου