ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ: ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΑΡΙΚΑΤΟΥΡΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΜΕ ΖΕΪΜΠΕΚΙΕΣ ΚΑΙ ΚΟΥΜΠΑΡΙΕΣ

Του σ. καθηγητή Επαμεινώνδα Πανά
Η στρατηγική δεν είναι μια απλή λέξη σε ένα κόσμο αρκετά πολύπλοκο και συνάμα μεταβαλλόμενο. Για τους λόγους αυτούς η εφαρμογή της στρατηγικής αποτελεί δύσκολη και πολύπλοκη διαδικασία για ένα έθνος. Είναι αναγκαίος ο καθορισμός των κυρίων παικτών, των κινδύνων, των συνεπειών, των συμμαχιών, των χρονικών συγκυριών και ένα άλλο πλήθος παραγόντων.
Η στρατηγική μας καθορίζει το πλαίσιο μέσα στο οποίο αφενός μεγιστοποιούμε τα θετικά αποτελέσματα ενώ ταυτόχρονα ελαχιστοποιούμε τα αρνητικά αποτελέσματα. Σε μια πολύπλοκη κατάσταση είναι γεγονός ότι δεν μπορούμε να διαμορφώσουμε ασφαλείς μελλοντικές προβλέψεις. Η στρατηγική είναι μία διαδικασία πρόληψης αλλά όχι πρόβλεψης.
Όμως μπορούμε να διαβάσουμε και να περιγράψουμε τα στοιχεία που διαμορφώνουν το στρατηγικό περιβάλλον ή το τοπίο. Το στρατηγικό περιβάλλον ή το τοπίο δεν είναι μία απλή γραμμική σχέση (αιτία – αποτέλεσμα) αλλά μία μη γραμμική που μπορεί να αναπαραστήσει την απεριοδική συμπεριφορά.
Η στρατηγική μας δίνει μία κατεύθυνση κατάλληλη ως προς τη μεταβολή της πολυπλοκότητας του στρατηγικού περιβάλλοντος.
Σ’αυτό το σημείο προκύπτει το κρίσιμο ερώτημα: Άραγε η χώρα μας έχει στρατηγική; Ή ακολουθούμε την ρήση του Κ. Καραμανλή ότι «Η Ελλάς παραμένει πιστή εις τας αρχάς του ΟΗΕ περί ειρηνικής επιλύσεως των διεθνών διαφορών». Ρήση η οποία δυστυχώς δεν έχει καμία αξία ως στρατηγική αλλά ως διάγνωση των ηττοπαθειών και της ενδοτικότητας. Στρατηγική αναποτελεσματική και εθνικά επικίνδυνη.
Δυστυχώς η Τουρκία, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, όπως θα έλεγε ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού, έχει διατυπώσει με σαφήνεια τη στρατηγική της.
Απλά με την στρατηγική της και μέσα στο ρευστό παγκόσμιο γίγνεσθαι, επιδιώκει η Τουρκία να εξελιχθεί ως μία νέα δύναμη και να εμφανιστεί μεταξύ των μεγάλων πρωταγωνιστών, ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία, Ινδία, Αγγλία.
Η στρατηγική της Τουρκίας δεν έχει ως πρώτη προτεραιότητα τις καθημερινές παραβιάσεις του εναερίου χώρου. Αυτές οι ενέργειες είναι νηπιακές σε σχέση με το όραμα της στρατηγικής της.
Η στρατηγική έχει αξία αν ακολουθούνται εφαρμοστικές ενέργειες. Μια τέτοια εφαρμογή είναι η τουρκική ανακοίνωση περί «συμφωνίας με τη Λιβύη» για τα θαλάσσια σύνορα.
Τι σημαίνει αυτό; Η Τουρκία επιδιώκει να κυριαρχήσει όχι μόνο στο Αιγαίο αλλά σε ολόκληρη την ανατολική Μεσόγειο. Που σημαίνει ότι δείχνει να αγνοεί την ύπαρξη της Ελλάδας και της Κύπρου.
Αυτό βέβαια είναι το πρώτο στάδιο υλοποίησης της ευρύτερης επιθετικής στρατηγικής της Τουρκίας.
Οι Έλληνες πρέπει να γνωρίζουν ότι αυτή τη στιγμή η Τουρκία έχει διαμορφώσει την επιθετική της στρατηγική και πρέπει να γνωρίζουν και την δράση της σε διεθνές επίπεδο: Τις διαπραγματεύσεις της με τις ΗΠΑ, αρμονική συνύπαρξη με τη Ρωσία, το γεγονός ότι έχει στο «τσεπάκι της» την Ευρώπη με την μη νόμιμη μεταναστευτική ροή, κατέχει το βόρειο τμήμα της Κύπρου, στη Συρία κάνει περιπάτους, όπως και στο βόρειο Ιράκ, και στη σύνοδο του Λονδίνου του ΝΑΤΟ, ωμά ο Τούρκος εκπρόσωπος δήλωνε: «… εφόσον δεν έχουμε την στήριξη στην επιχείρηση εκκαθάρισης των κουρδικών περιοχών στη Συρία, η Τουρκία δεν πρόκειται να στηρίξει το σχέδιο άμυνας για την Πολωνία και τη Βαλτική από την απειλή της Ρωσίας…»
Η Τουρκία παίζει με όλους. Ενώ γνωρίζουμε την γενικευμένη επιθετική στρατηγική της Τουρκίας, δεν γνωρίζουμε όλα τα στάδια της υλοποίησής της. Άλλωστε στρατηγική χωρίς υλοποίηση δεν έχει νόημα. Άρα θα πρέπει να περιμένουμε τα επόμενα στάδια υλοποίησης της στρατηγικής της Τουρκίας.
Το σοκ του πρώτου σταδίου υλοποίησης της στρατηγικής της Τουρκίας, ασφαλώς είχε ένα πολιτικό μήνυμα σε διεθνές επίπεδο και ένα ψυχολογικό μήνυμα στα κράτη της ανατολικής Μεσογείου.
Το πρώτο στάδιο της υλοποίησης σημαίνει και την αρχή μιας ειδικής μορφής πολέμου μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.
Τη στιγμή μάλιστα που δεν έχει κανένα δίκιο η Τουρκία, η προκλητικότητά της αυξάνεται και η ένταση κλιμακώνεται με το μήνυμα του υπουργού Ενέργειας, Ντονμέζ, ότι θα ακολουθήσει «μια ενεργητική πολιτική με τα εθνικά της πλοία το 2020 να διεξάγουν πέντε (5) γεωτρήσεις πετρελαίου και φυσικού αερίου … είναι άσκοπη προσδοκία να περιμένει κάποιος πως η Τουρκία θα υποχωρήσει από τα δικαιώματά της στην Ανατολική Μεσόγειο» ενώ ταυτόχρονα υπενθύμισε ότι το 2023 θα τεθεί σε λειτουργία ο πυρηνικός αντιδραστήρας στο Ακκουγιού, το οποίο κατασκευάζει η Ρωσία.
Ακραίες φιλοδοξίες της Τουρκίας με άδικες και ακραίες επιθέσεις κατά της Ελλάδας και της Κύπρου.
Η Ελλάδα, έχει επιλέξει ως στρατηγική να ταυτιστεί με τις ΗΠΑ και να ανταμειφθεί γιατί είναι ο πιστός σύμμαχός της, και να τιμωρηθεί το άτακτο παιδί της που είναι η Τουρκία. Οι ΗΠΑ όμως έχουν επικεντρωθεί περισσότερο προς τη συνεχή επιταχυνόμενη άνοδο της Κίνας ως παγκόσμιας δύναμης και εξάλλου τώρα είναι ενεργειακά ανεξάρτητες.
Το γεγονός ότι είμαστε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν σημαίνει τίποτα από στρατιωτικής άποψης. Η χώρα μας δεν μπορεί να βασίζεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τι έκανε η Ευρωπαϊκή Ένωση για τους μη νόμιμους μετανάστες; Κατέστησε τα νησιά αλλά και ολόκληρη την Ελλάδα ένα τεράστιο Hotspot. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει μετατρέψει τη χώρα μας σε «αποθήκη της μη νόμιμης μετανάστευσης». Αυτό μας λέει ότι πρέπει να αγωνιστούμε μόνοι μας.
Η ιστορία μας, μας διδάσκει ότι πάντοτε σε όλες τις μάχες είμασταν ολιγάριθμοι. Τι έγινε στη μάχη του Μαραθώνα το 490 π.Χ.; Σώθηκε όλη η ανθρωπότητα! Τι έγινε το 1821; Να τι μας λέει ο Θεόδωρος Κολοκτρώνης:
«Ο κόσμος μας έλεγε τρελλούς. Εμείς αν δεν ήμεθα τρελλοί δεν εκάναμεν την Επανάστασην. Διατί ηθέλαμεν συλλογιστεί πρώτον δια πολεμοφόδια, καβαλαρία μας, πυροβολικό μας, πυροταποθήκες μας, τα μαγαζιά μας, ηθέλαμεν λογαριάσει την δύναμιν την εδική μας, την τούρκικην δύναμιν. Τώρα όπου ενικήσαμεν, όπου ετελειώσαμεν με καλό τον πόλεμόν μας, μακαριζόμεθα, επαινόμεθα. Αν δεν ευτυχούσαμε ηθέλαμεν τρώγει κατάρες».
Και το 1940 ολιγάριθμοι ήμασταν. Μήπως είχαμε κάποια υπεροχή απέναντι στην Ιταλία;
Η Ελλάδα και σήμερα έχει το δίκαιο με το μέρος της. Σύμφωνα με την στρατηγική ο ηθικός παράγοντας σε σχέση προς τον φυσικό είναι σχέση τρία προς ένα. Η σχέση απλά και εμφαντικά επισημαίνει την υπεροχή των ηθικών παραγόντων σε κάθε στρατηγική.
Δυστυχώς καθ όλη τη διάρκεια όλων των ετών της μεταπολίτευσης κυριάρχησε η στρατηγική του κατευνασμού.
Σ΄αυτή την περίπτωση ισχύει αυτό που διατύπωσε ο Άρθουρ Καίσλερ: « Ο κατευνασμός μετατρέπει το πεδίο της διεθνούς πολιτικής από σκακιέρα σε τραπέζι του πόκερ. Στην πρώτη περίπτωση και οι δύο παίκτες γνωρίζουν που βρίσκονται, ενώ στην δεύτερη όχι. Έτσι, το αντίθετο του κατευνασμού δεν είναι η επιθετικότητα, αλλά η σαφώς καθορισμένη και σε στέρεες αρχές βασισμένη πολιτική, που δεν αφήνει στον συμπαίκτη καμία αμφιβολία για το μέχρι που μπορεί να προχωρήσει».